دنیا جای بهتری می شد اگر بیشتر می خواندیم

دفتر چه ام را از جیبم در میاورم و نگاهی به برنامه های امروز می اندازم. هنوز هم برای نوشتن برنامه های روزانه شیوه سنتی کاغذ و قلم را ترجیح میدهم به دستگاههای الکترونیکی رنگارنگ. در دسترس تر است و مورد اطمینان تر. امروز قرار ملاقاتی دارم با مدیر موسسه خیریه .از او خواسته ام به دفترم بیاید تا ایده جدیدم را با او مطرح کنم.می خواهم قسمت اعظم فعالیتهای موسسه را متمرکز کنم روی گسترش کتابخوانی. اسم طرحم را گذاشته ام هر هفته یک کتاب.کتابها را خودمان بین بچه های 13 تا 23 سال توضیع می کنیم و از آنها می خواهیم در یک هفته کتابشان را تمام کنند و خلاصه ای از آن بنویسند. هر کس تا ده هفته در این طرح حضور داشته باشد و خلاصه هایش را به دفتر موسسه ارسال کند یک تبلت با یک کتابخانه دیجیتال پربار جایزه خواهد گرفت و اگر بتواند دو نفر را به این طرح اضافه کند تبلت به لپ تاپ تبدیل خواهد شد. نمی دانم البته طرح نا پخته ام تا چه اندازه اجرایی است اما روی قسمت کتابخوانی اش اصرار دارم. در خیال خودم مشغول تجسم انبوه بچه هایی هستم که مشغول مطالعه اند که راننده در را برایم باز می کند. تشکر می کنم و پیاده که می شوم چکی را در دستانش می گذارم : این هم جایزه شاگرد اولی پسرت....ا

وقتی شروع کردم اینجا بنویسم سرشار بودم از خیالپردازیها.می دانستم که کلام معجزه می کند و خیالپردازی یک هدیه است.احساس می کردم خیالپردازیهایم شاید بتواند به درد دیگران هم بخورد.اما موضوع این است که زندگی همیشه خیالپردازی نیست.گاهی به شدت واقعی است.به شدت ! دوست ندارم اینجا را که به نیت این زیباییهای خیالپردازانه آغازش کردم آلوده کنم با این واقعی بودنها.فکر می کنم بد نیست اینجا همینطور بماند با همین خیالپردازیها.شاید روزی که از کمتر واقعی بودم باز هم اینجا به روز شود.ولی تا آن موقع....ا

معجزه آمد.همیشه می آید.باور کنیم