تصوير ذهنی شماره 14

برای بار آخر ظاهرم را در آینه آسانسور چک می کنم.گره کراوات را محکم می کنم و از آسانسور خارج می شوم.بيرون در راننده داخل ماشين منتظر است.از در عقب سوار می شوم و ماشين حرکت می کند.فاصله بين خانه وشرکت را هميشه می گذارم برای خواندن اخبار اقتصادی روز و اگر وقت باشد چک کردن ايميلها.دستيارم برنامه امروز را ايميل کرده است.نگاهی بهش می اندازم.امروز روز سبکی است.جلسه خاصی ندارم .اين روزها معمولن جان می دهند برای فکر کردن به طرحهای جديد و احتمالن سر زدن به بخشهای مختلف شرکت و قهوه خوردن با مديران بخشها.روزنامه ها هم انگار امروز تصميم گرفته اند روز بی سر و صدايي داشته باشند.خبر خاصی نيست.ماشين می ايستد.رسيده ايم.هيچوقت دوست نداشته ام که برای باز کردن در صبر کنم اما اينها در اين شهر جزئی از بيزينس به شمار می آيند.در عوض سعی می کنم با يک لبخند گرم به نگهبان که در را برايم باز کرده است اين موضوع را جبران کنم.وارد ساختمان میشوم .در ذهنم صحنه هايي از فيلم دويل وير پرادا را که مدير وارد شرکت می شود را مرور می کنم و نا خودآگاه از اين مقايسه خنده ام می گيرد...ا

پ ن 1 : اينکه يکی دلش بخواهد يک روز سوار يک اتوبوس بشود و برود تا آخر خط و آنجا دوباره سوار يک اتوبوس ديگر و همينطور تا آخر شب شهر را بگردد نماد افسردگی است ؟ خب اين چه ربطی به اين تصوير ذهنی داشت؟!ا

پ ن 2 : بعضی صحنه ها از بعضی فيلم ها هميشه در ذهن آدم می مانند.اين صحنه وارد شدن خانم رئيس به دفتر مجله مد در فيلم د دويل وير پرادا هم برای من از آن صحنه هاست.ها؟خيلی جلفم؟